پروردگارا: ياري ام کن، که آنچه دانسته يا ندانسته ميشکنم، دل نباشد

ميدوني اگه خورشيد بميره چي ميشه؟ اون وقت زمين مجبور دور تو بگرده

تا زمين در گردش و تا آسمان در چرخش است، ياد ياران چون شما بر قلب ما آرامش است

روي گل زرشکي، با يه مداد مشکي، هزار دفعه نوشتم تو انتهاي عشقي

به ياد ياراني که تا گل برايشان نفرستي، يادي از بهار نميکنند!!!

کاش دوستي مثل رابطه ي دست و چشم بود، وقتي دستت زخمي ميشه چشمات گريه ميکنه، وقتي چشمات گريه ميکنه دستات اشکات رو پاک ميکنه

به دريا شکوه بردم از دشت، از اين عمري که تلخ تلخ بگذشت، به هر موجي که ميگفتم غم خويش، سري ميزد به سنگ و باز ميگشت

دل ما محکمه ي است که به ما ميگويد: همه را دوست بدار به همه خوبي کن و اگر بدي ديدي دل به دريا بزن

تو از باغ نرگس فريباتري، ز لبخند خورشيد زيباتري، تو آن شعر نابي که حافظ سرود، ولي از غزل هم تو زيباتري

گاهي گمان نميکني ولي ميشود

گاهي نميشود که نميشود که نميشود

گاهي هزار دوره دعايي اجابت ميشود

گاهي نگفته قرعه به نام تو ميشود

گاهي گداي گدايي و بخت با تو نيست

گاهي تمام شهر گداي تو ميشود!